De Aftrapper

Eigenlijk ben ik niet zo’n schrijftype en laat ik zulke dingen meestal aan Tim over. Maar het leek me toch leuk om jullie mee te nemen in de avonturen en uitdagingen die we tegenkomen.

We zijn inmiddels een beetje bijgekomen van onze eerste echte Oenophilia-catering. Eerder hadden we al een wijn-spijs event voor een groep van ongeveer 30 personen georganiseerd, dus de kop was er al af. Maar het wordt toch extra spannend als je het officieel onder je eigen naam doet dan wil je echt dat alles perfect verloopt. Tenminste, zo voelen wij dat. Natuurlijk weten we dankzij eerdere cateringervaringen hoe het een beetje reilt en zeilt, maar wat een organisatie komt er toch bij kijken, en wat heb je veel spullen nodig!

Weken van tevoren hadden we al ons servies en bestek besteld, maar de glazen… die lieten op zich wachten. Het duurde en duurde, en twee dagen voor het event kwam eindelijk de eerste levering binnen. Yes, dachten we, net op tijd! Maar helaas, het waren alleen de witte wijnglazen en waterglazen. De rest… daar wachten we nog steeds op. Gelukkig konden we met lieve puppyogen nog wat spullen lenen bij Hostellerie Schuddebeurs. Merci daarvoor!

Tim zou zich ontfermen over de wijnproeverij en het klaarzetten van alles wat we voor de lunch nodig hadden. We hadden onwijs toffe spullen gekocht voor de aankleding, dus ik kon niet wachten om de tafel voor onze eerste gasten te pimpen! Ik vroeg van tevoren nog aan Tim of hij de wijnen goed had doorgenomen. En, zoals hij is, zei hij heerlijk nonchalant: “Natuurlijk, Kayleigh, ik doe gewoon mijn ding.
Tja, dit is natuurlijk ons straatje: lekker over wijn praten en gasten vermaken. Hoe moeilijk wil je het maken?

Bij mij begonnen de zenuwen echter wel op te komen, want ik ging iets doen wat minder in mijn straatje ligt… de keuken. Hebben we alles goed ingekocht? Heb ik de juiste recepten uitgezocht? Ga ik niks verknallen?

De dag voor onze catering was Tim aan het werk en had al zijn spullen netjes klaargezet. Ik trok mijn keukenschort aan om de voorbereidingen te treffen. Oké, stappenplan: wat heeft het langst nodig en wat kan ik morgenochtend nog afmaken? De dag vloog voorbij, met af en toe kritische keuringen van onze meisjes of de bisque en de verschillende crèmes die ik had gemaakt wel goed smaakten. Gelukkig kreeg ik van hen al een goedkeuring toen ze twee bordjes pakten en vroegen of mama nog meer wilde pakken.

De grote dag was aangebroken, en gelukkig had Tim een busje kunnen regelen om alle spullen te vervoeren. Want, zoals ik al eerder zei, wat een spullen! Anders hadden we twee keer moeten rijden met onze eigen auto. Verlanglijstje: bestelbusje, transporter—maakt niet uit wat, maar zoiets, haha!

De laatste finishing touch werd in de keuken gelegd, en Tim hielp gelukkig nog even mee, want er moest stiekem nog best wat gebeuren… oeps.

We vinden het belangrijk om op tijd aan te komen, zodat we nog voldoende tijd hebben om alles een plekje te geven en zelf een beetje te ‘klimatiseren’. Tijdens het uitpakken van de boxen en kisten ontdek je altijd weer dingen waarvan je denkt: “O ja, dat hadden we ook nog mee kunnen nemen.” Moeten we daarvoor nog terug, of gaan we creatief improviseren?

Tim maakte de tafel buiten keurig in orde, en ik richtte de keuken in. Net voordat de gasten arriveerden, deed ik nog even een snelle check om te zien of alles goed stond. En ja, perfect, precies zoals Tim het graag aflevert.

Het was tijd om onze show te starten. Daarover later meer…

Deze blog is geschreven door Kayleigh